onverwachts naar het ziekenhuis...

Hi iedereen,Er zijn weer veel dingen gebeurd die verteld moeten worden.Ik was inmiddels al een paar weken aan het trainen bij Sophia revalidatie centrum. Ik vond dat dit al best wel goed ging. Ik liep (met 2 krukken) even snel als iedereen, oefenen zonder krukken lopen ging ook goed (nog niet snel genoeg). Alles ging z'n gangetje.De wond was nog steeds open maar beetje bij beetje ging het heel langzaam wat beter. 2 keer in de week wondpoli zou naar 5 keer in de week hyperbare zuurstof therapie in Rijswijk gaan, intensief maar daardoor zou de wond echt dicht gaan en gaan genezen dus daar doen we het voor.Vrijdag zijn we voor de laatste keer naar de wondpoli gegaan. Daar werd ons verteld dat mijn CRP waarden (het C-reactief proteïne) heel erg omhoog was gegaan. Na het ontstaan van een ontsteking neemt de hoeveelheid CRP in het lichaam binnen een paar uur toe, dus er was ergens een ontsteking in mijn lichaam, maar omdat ik geen tekenen had van koorts en ik er normaal bij zat mocht ik  gewoon naar huis. We hebben wel mijn temperatuur goed moeten bijhouden. Op Zaterdagavond had ik ineens koorts, 39.1, verder voelde ik mij goed en zag ik er ook niet echt ziek uit. (Je zal misschien denken, koorts? Nou en ? paracetamol erin en lekker goed slapen en je bent  klaar. Nou, bij mij niet.) Ik ben met mam en pap naar de Spoed Eisende Hulp gegaan in Leiden. Daar hebben we een aantal uur gezeten en rond 3 uur s'nachts moest ik opgenomen worden op de kinderafdeling 'Bos'. Zondagochtend moest ik nuchter blijven omdat ik een CT-scan had. Ik moest voor de zoveelste keer 1 liter vloeistof drinken in een uur. Na de CT hadden ze toch nog niet kunnen zien waar ze naar op zoek waren, ( een abces bij het wondgebied) en moest ik een Echo laten maken. Hierna kwamen de orthopeden terug op mijn kamer om mij te vertellen dat ze geen abces hadden gezien maar dat ze toch van binnen wilden bekijken en schoonmaken. De arts vroeg of ik nog nuchter was omdat hij eigenlijk zo snel mogelijk wilde opereren. Dat was ik , dus hij ging de OK bellen of er plek was. Er was niet gelijk plek dus moest ik wachten op iemand die niet meer geopereerd zou worden en ik in de plaats mocht, of helemaal op het laatst. Ik werd, in de tussentijd dat we moesten wachten op de operatie, terug op mijn kamer van een paar maanden geleden gezet. Rond half 8 's avonds kwam de verpleging mij vertellen dat het tijd was voor de operatie. Een schoonmaak operatie zou het worden. Toen ik weer wakker werd had de operatie 3 uur geduurd en hebben de orthopeden alles wat ze er een paar maanden geleden in hadden gestopt, ( titanium en mijn kuitbeen) er weer volledig uitgehaald. Het titanium was zo erg geïnfecteerd dat ze het nooit met antibiotica schoon hadden kunnen krijgen en mijn kuitbeentje was helemaal niet doorbloed, dus dood en kon er ook maar beter uitgehaald worden. Een mega litteken op mijn been voor niks en ik kan weer opnieuw beginnen met lopen....En nu lig ik hier, op de zelfde kamer, weer de hele tijd in bed. Ik ben nog aan het wachten totdat ik meer weet over wanneer ik mag oefenen met lopen en wanneer ik naar huis mag. Gelukkig is mijn CRP wel erg gedaald, van 300 naar 50 dus dat is wel positief. Verder heb ik gelukkig wel iets leuks te vertellen, namelijk ;Ik was heel erg afhankelijk van papa of mama om mij ergens naar toe te brengen en we waren daar een oplossing voor aan het zoeken. We hadden de zoektocht naar een leuk voertuig al een klein beetje opgegeven en dachten toen, dan maar een scootmobiel. Toen kwam papa met een heel leuk ding, een elektrische 3-wieler dat 25 km per uur kan zonder rijbewijs. We zijn naar Zaandam geweest en hebben dat toen gekocht. Dus ik kijk er heel erg naar uit op naar huis te gaan en te kunnen rijden op het scootertje. Dat was het weer voor nu.ik hoop dat ik bij de volgende blog wat leukere verhalen heb!!