Het nieuwe normaal

Hellooo again! 

Het werd weer eens tijd voor een blog om het een en ander even te parkeren. Zoals deze blog en mijn leventje vorige 2 jaar. Inmiddels leef ik weer volledig mijn eigen oude leventje. Ik woon alweer meer dan een half jaar in Utrecht, ik ben gevaccineerd dus ik ben ook niet meer bang voor die stomme corona en inmiddels is uitgaan ook weer een van de normalere zaken van de week. Kortom, het gaat weer zoals vanouds erg goed. Ik ben volop aan het genieten van de komende zomer vakantie! Het LUMC zit weer op een laag pitje en dat bevalt mij heel erg goed. Ik ben inmiddels alweer meer dan een jaar geleden getransplanteerd en het voelt ook wel echt als een eeuwigheid geleden. Ik voel het ook aan mijn lichaam dat het gewoon goed gaat, ik ben fit (buiten de gewone studenten moeheid van het uitgaan om) en ik geniet van alle dingen. Op 1 stomme opdracht na waar ik nu een herkansing voor ga doen heb ik alles van mijn studie gehaald dus ik ben vol door naar het tweede jaar. Ook dat voelt als een overwinning en iets waar ik trots op ben. 

Dus nu dan deze blog... Ik vond dat ik er nog iets mee moest doen, het was niet af, ook al zal dit verhaal nooit af zijn. Ik zal voor altijd in het ziekenhuis blijven lopen en zal ik ook voor altijd kleine klachten houden van het leven dat ik heb gehad. Zoals mijn voet die ik niet kan bewegen, de zenuwpijn waar ik ook nooit meer vanaf ga komen, mijn nieren die ongeveer maar 50% werken door de hoeveelheid chemo klappen die ze hebben moeten krijgen. Ik neem dit voor lief, want ik ben er nog. Dit klinkt heftig maar dit is de harde realiteit. Ik geniet weer maar mijn gezondheid zal altijd een grote rol blijven spelen, althans voor nu even niet. Nu eerst een maand met vakantie en volop genieten van het leven. 

We weten natuurlijk allemaal dat toen ik in 2019 mijn blog had afgesloten en ik had gezegd dat ik nooit meer ging posten, ik binnen een maand deze weer moest oppakken. Het was een hele harde klap en dat maakt het voor nu nog moeilijker om het dan weer zo te doen en dus weer af te sluiten. Ik ga mijn blog voor nu dan ook 'parkeren'. Ik sluit hem dus niet af, maar ik ga ook niet meer echt posten als er niks relevants gebeurd. Dus dit is het dan voor nu en hopelijk ook voor altijd. 

Ik zal voor altijd dit bij mij dragen en ik kan altijd terug kijken naar een mooie blog die ik heb geschreven in de heftigste 5 jaar van mijn leven. Maar ook de mooiste 5 jaar. Door dit soort dingen mee te maken kom je nog dichterbij jezelf, je familie, je beste vrienden. Ook zie je hoe hecht zoiets mensen maakt ook al ken je elkaar nog niet heel goed. Maar ook andersom, je ziet namelijk ook heel goed wie niet je beste vrienden zijn en wie je dus moet loslaten... Ik heb een persoonlijkheid gekregen met heel veel levenservaring waar ik hopelijk later veel profijt van kan hebben tijdens bijvoorbeeld mijn toekomstige baan als verpleegkundige. Ik ben blij en trots dat ik het zo heb gedaan en hoe hard ik heb gewerkt om te komen waar ik nu ben. 

Bij deze, 

Liefs Maud